Wat is dat toch met de tijd die lijkt te vliegen naarmate je ouder wordt? Je begint aan een week en de dagen racen voorbij. De zomer idem dito. Zelfs een jaar is zo voorbij. En toch heeft een uur nog steeds 60 minuten. Dat was als kind zo en is nu niet anders. Wat maakt dat de tijd steeds sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt?

Van de tijdsbeleving is studie gemaakt. De conclusie: hoe meer spannende en gedenkwaardige momenten je meemaakt, hoe langer de tijd voor je gevoel duurt. Nieuwe ervaringen maken indruk. Dat zorgt ervoor dat de herinneringen diep in je geheugen gegrift staan. Hoe meer herinneringen je hebt aan een tijd, hoe langer die lijkt te hebben geduurd, meldt de studie. Een kind maakt vaak veel meer gedenkwaardige dingen mee omdat alles nog nieuw is. Voor een vijfjarige is zelfs de eerste keer naar school fietsen een spannende gebeurtenis. Elke dag heeft een nieuwe uitdaging. Op school en thuis. Maar ook jongvolwassenen maken nog veel nieuws mee. Het ouderlijk huis wordt verlaten, je eerste eigen huis, een vaste baan, een serieuze relatie of de geboorte van je kinderen. Het zijn allemaal gebeurtenissen die zorgen voor indrukken en herinneringen die onuitwisbaar zijn.

Maar ben je voorbij de dertig, veertig of de vijftig? Dan nemen de nieuwe gebeurtenissen af. Steeds vaker beleef je dingen die je al eens of veel vaker hebt meegemaakt. Die maken dan vaak minder indruk, want die ervaringen had je immers al. Een vluchtige indruk slaat je geheugen amper op. Zo’n indruk wordt geen blijvende herinnering.

Kun je die tijdsbeleving met dat razende tempo zelf beïnvloeden? De theorie volgend zou het moeten kunnen. Er zijn mensen die zweren bij de kunst van het verwonderen, bij het zoeken van nieuwe uitdagingen, bij het kleuren buiten de lijntjes, bij het afwerken van een bucketlist of bij het aangaan van nieuwe relaties. Dat geeft nieuwe energie, nieuwe inspiratie en brengt nieuwe inzichten. Met die nieuwe ervaringen komen er ook nieuwe herinneringen die ons geheugen voeden waardoor de tijd langer lijkt te duren. Wellicht zorgt een actief en uitdagend leven, op elke leeftijd, voor blijvende herinneringen. Indrukken waar je jong bij blijft. Het lijkt mij het proberen waard.

Rolf Striekwold

Algemeen Manager
Kruisvereniging Zorgsaam

Lente! Wat snakken we allemaal naar een voorjaarszonnetje, bloemen die langzaam ontluiken en, voor de tuinliefhebbers, een beetje wroeten in de aarde! Want na een lange winter kan de tuin wel een opfrisbeurt gebruiken. Kun je dit niet meer (helemaal) zelf? Dan zijn er altijd hulptroepen van Zorgsaam. Zoals Henk- Jan, de tuinman! Sinds een aantal jaar is hij gepensioneerd, maar Henk-Jan staat nog graag volop met de voeten in de klei. Hij is regelmatig te vinden in de tuinen van mensen, die wel een helpende hand kunnen gebruiken.

Opgeruimde tuin

Sinds twee jaar staat Henk- Jan Gaartman (68) regelmatig op de kop in de tuin van Maria van Maanen- Vermeulen (72). Hij helpt haar met het onderhouden van de planten, struiken en een strak gazon. En zorgt er steevast voor dat Maria weer een opgeruimde tuin heeft waar ze het hele jaar van kan genieten. Maria: ‘Ik kan zelf ook een heleboel in de tuin doen, maar ik heb al snel last van mijn rug. Dan is het heerlijk als Henk-Jan me even helpt!’

Betaalbaar

De tuin was steevast een klus van haar man, die ze vijftien jaar geleden verloor. Met een voor-, zij- en achtertuin bleek groot onderhoud voor Maria van Maanen- Vermeulen iets teveel hooi op haar vork. Maria: ‘Ik heb inmiddels werk genoeg aan het reinigen van de stenen van mijn terras en het vullen van de bloempotten. Ik kan wel wat doen in de tuin, maar niet al te lang. Dan krijg ik pijn in mijn onderrug.’ Glimlachend voegt ze eraan toe: ’Bovendien vind ik de hulp van een tuinman betaalbaar, dus waarom zou ik me er niet mee verwennen!’

Handen uit de mouwen

Pensioen houdt voor dienstverlener Henk-Jan niet in dat hij de hele dag een beetje op zijn lauweren rust. In tegenstelling zelfs. Henk-Jan: ‘Ik houd van actief zijn. Ik zit graag op de racefiets en ben fanatiek hardloper. Maar dat doe je ook niet de hele dag. En ik heb geen zin om de rest van de tijd een beetje achter de geraniums te zitten.’ Henk-Jan stuit een aantal jaar geleden op de oproep van Zorgsaam, voor tuinmannen. Hij kon meteen aan de slag. ‘Ik heb een aantal adressen in de week waar ik mijn handen, een ochtend of middag, uit de mouwen steek. Ik vind het erg leuk, zolang het niet teveel op werk gaat lijken’, grapt Henk-Jan.

Koffie en praatje

Tijdens het klussen is er altijd ruimte voor een bakje koffie en een praatje. Henk-Jan ziet dat ook als meerwaarde van zijn ‘werk’. Hij bouwt een relatie op met de bewoners waar hij de tuin van onderhoudt. Dit gaat verder dan struiken snoeien, bollen planten en het gras maaien. Henk-Jan: ‘Voor ik een nieuw adres aanneem, ga ik eerst kennismaken. Ik vind het belangrijk dat ik een klik heb met de mensen.’ Maria beaamt dit: ‘Naast mijn drie kinderen, die langskomen wanneer het kan, vind ik het ook gewoon gezellig als Henk-Jan weer komt klussen. Dan heb ik weer even bezoek.’

Domme werk

Verstand op nul en schoffelen maar. Henk-Jan noemt het gekscherend de klusjes waar je niet over hoeft na te denken. Henk-Jan: ‘Ik ben van het onderhoud zoals snoeien, onkruid wieden, bolletjes planten of het gras maaien. Dat vind ik allemaal prima. Ik ben geen professional. Soms raadpleeg ik het internet voor tuintips.’ Waarop Maria met pretogen aanvult: Het snoeien van bomen besteed ik wel uit aan een echte hovenier!’ Henk-Jan voegt lachend toe: ‘Precies. En het domme werk, zoals een beetje onkruid trekken laat ze gewoon aan mij over.’

Zorgsaam heeft een netwerk van ruim honderd dienstverleners die regelmatig mensen een handje helpen. Met de boodschappen, een klusje in de tuin, de administratie, of de huishouding. Kunt u ook wat hulp gebruiken? Neem dan contact op met Zorgsaam om te kijken wat wij voor u kunnen betekenen.

Overweegt u een scootmobiel aan te schaffen? Dat vraagt om een flink aantal afwegingen. U wilt immers een scootmobiel die voldoet aan uw wensen. Het onderstaande lijstje helpt u op weg. En wilt u hulp bij uw zoektocht naar een scootmobiel? Neem gerust contact op met Zorgsaam. Wij helpen u graag op (de) weg!

Drie of vier wielen?

Een scootmobiel met drie wielen heeft een kleine draaicirkel en is extra wendbaar. Hierdoor is een scootmobiel met drie wielen uitermate geschikt voor het maken van kleine bochtjes in bijvoorbeeld een supermarkt.

Een scootmobiel met vier wielen is stabieler. Lange afstanden zijn makkelijk haalbaar met deze scootmobiel, zeker op oneffen paden.

Hoe snel mag u rijden en hoeveel km rijdt de scootmobiel?

De meeste scootmobielen hebben een actieradius van ca. 35 km. De snelheid is meestal begrensd op 15 – 20 km per uur.  Met een scootmobiel mag u, uitsluitend binnen de bebouwde kom, rijden op de rijbaan, een fietspad en het voetpad.

Een rijbewijs nodig en uw scootmobiel verzekeren?

Een rijbewijs is niet nodig. Een WA-verzekering is verplicht. Een allrisk verzekering is mogelijk waardoor schade volledig gedekt is bij een ongeval.

Pech onderweg?

De Wegenwacht Scootmobiel Service helpt bij pech onderweg. 24 uur per dag, 365 dagen per jaar wordt u geholpen door de ANWB Alarmcentrale. De hulp komt ter plekke. Indien nodig wordt (gratis) transporthulp voor u en uw scootmobiel verzorgd als reparatie ter plekke niet mogelijk is. Dat geldt voor heel Nederland en óók op uw woonadres. Informeer bij Zorgsaam naar deze service.

Advies bij aanschaf of vaardigheden leren?

In het basispakket van uw zorgverzekering worden 10 uur ergotherapie per kalenderjaar (gratis) aangeboden. Een ergotherapeut kan belangrijk zijn bij de aanschaf van uw scootmobiel. De ergotherapeut geeft een professioneel advies over de zithouding en de juiste afstelling van uw scootmobiel geven. De ergotherapeut kan u ook begeleiden in het leren rijden op een scootmobiel. Informeer bij Zorgsaam naar een ergotherapeut die deze service biedt.

Wilt u weten welke scootmobiel bij u past? Maak een afspraak met de Zorgsaamwinkel. We helpen u graag!

Hoe ouder, hoe actiever. Dit gaat in ieder geval op voor Peter (75) en Monika (69) Veenhuizen. Atletiek is een groot deel van hun leven. En reizen doen ze, sinds de kinderen het huis uit zijn, wel op een hele bijzondere manier. Relaxte roadtrips met de auto!? Niets daarvan. Peter en Monika vieren het liefst vakantie op de fiets. En ze leggen daarbij geen kinderachtige afstanden af. Zo peddelden ze zes weken door Cambodja. ‘Ze vonden ons daar maar raar, westerse mensen op de fiets. Als je een beetje geld hebt, ga je toch niet op de fiets?’

Bruine band

Peter en Monika zijn Apeldoorners in hart en nieren. Beiden groeiden ze op in de wijk Het Loo, maar ze ontmoetten elkaar pas later via de atletiekvereniging. In 1976 trouwden ze en kregen ze drie dochters. Peter lachend: ‘Ze móesten van ons ook allemaal verplicht op atletiek! En ze hebben ook allemaal de bruine band voor judo moeten halen. We vonden het belangrijk dat de meiden weerbaar werden.’

Hondenknecht van Willem III

Peter stamt af van een lijn van jachtopzieners en boswachters, die onderdeel waren van de hofhouding van de koninklijke familie. De Kroondomeinen was hun standplaats. De cirkel lijkt rond, nu Peter als vrijwilliger voor een zorgboerderij ook veel te vinden is in dit paleispark. Peter: ‘Mijn overgrootvader, ook een Peter, was jachtopziener.’ Hardop lachend voegt hij eraan toe: ‘Op z’n graf staat ‘Peter Veenhuizen, hondenknecht van Willem III’.

Opgroeien in vrijwel de achtertuin van Paleis Het Loo, met een (groot)vader in de hofhouding van het Koningshuis, levert mooie anekdotes op. Maar Peter houdt wijselijk zijn mond: ‘Wilhelmina woonde hier destijds nog. We hebben alle koninklijke dochters wel langs zien komen, maar we mochten er natuurlijk niet mee spelen. We hebben veel gezien, maar we hebben natuurlijk geheimhoudingsplicht hè’, grapt Peter.

SEH

Monika was tot vijf jaar geleden verpleegkundige op de Spoedeisende Hulp in Gelre ziekenhuizen. Na de ULO MMS (nu KSG) gaat ze naar de verplegingsopleiding. Acht jaar werkt ze als OK-assistent. Drie kinderen worden geboren en tussendoor rondt Monika ook nog even een studie Geschiedenis af. ‘Puur als hobby eigenlijk. Ik heb er verder nooit wat mee gedaan’ vertelt Monika. ‘Toen er op een gegeven moment krapte ontstond in het ziekenhuis, vroegen ze of ik weer aan de slag wilde als verpleegkundige. Ik heb een tijdje op de OK gewerkt en uiteindelijk verruilde ik deze afdeling voor de Spoedeisende Hulp.’

Als jonge knaap zat Peter op De Koningsschool, een school uitsluitend voor de zonen van de hofhouding. Vervolgens rondde hij de ULO, PABO, een sport-, aardrijkskunde en biologieopleiding af. ‘Ik ging op 25-jarige leeftijd aan het werk op een school voor moeilijk opvoedbare jongens. Pittig, maar het ging goed. Ik was duidelijk richting de jongens. Daarna kwam ik terecht bij de bosbouwschool (later Helicon aan de Loolaan), waar ik uiteindelijk opklom als teamleider en locatiemanager.’

Midwintermarathon

Inmiddels zijn zowel Monica als Peter met pensioen. Maar achterover leunen doen ze allerminst! Ze zijn nog steeds heel actief in de atletiekwereld, waaronder in de organisatie van de Apeldoornse Midwintermarathon. Ze passen regelmatig op de kleinkinderen. Monika geeft normaliter ook schilderlessen. Werken in de moestuin is ook een favoriete bezigheid van het echtpaar. Peter werkt daarnaast één dag in de week als vrijwilliger op zorgboerderij de Wenumhoeve. Peter: ‘Samen met cliënten zaag ik bijvoorbeeld brandhout in De Kroondomeinen. Heerlijk met een man of acht het bos in. Zo leuk!’

Fietsend de wereld rond

Het begon bij kleine tochtjes in Duitsland. Toen Linda, één van de drie dochters, over de grens aan het werk ging als zangeres, besloten Monika en Peter Veenhuizen haar te bezoeken. Monika: ‘We begonnen met fietstochten langs de Elbe, later Dresden, Berlijn en Stuttgart. We volgden onze dochter. Die heeft ons als het ware overal gebracht.’ De afstanden werden groter. De fiets voerde ze over hele continenten. Van zes weken Cambodja tot 3 maanden Nieuw-Zeeland. Totdat een infarct er een stokje voor steekt. Monica: ‘Ik was aan het sporten, toen ik me ineens heel beroerd begon te voelen.’ Knallende hoofdpijn bleek een infarct in één van de slagaders. Maar Monika had er vertrouwen in. ‘Ik werkte toen al dertig jaar als verpleegkundige. Ik wist precies wat er aan de hand was. Ik knapte gelukkig al vrij snel op. En langzaamaan begon ik ook weer met fietsen. We hebben het rustig opgebouwd.’

Avontuurlijk

Vorige jaar stond een fietstocht door Zuid-Frankrijk op de planning. Dat werd uiteindelijk, door de maatregelen, een fietstour naar Munster. Dit jaar gaan ze, indien mogelijk, alsnog naar Zuid-Frankrijk. Met de neus in de wind, zorgeloos op de pedalen onbekende plekken aandoen is waar Monika en Peter intens van genieten. Het liefst plannen ze zo min mogelijk. Monika: ‘We hebben tijdens onze trips onderweg wel bij mensen thuis gelogeerd, of we belandden in een klein pensionnetje. Dat avontuurlijke gevoel, dat je ’s ochtends niet weet waar je ’s avonds aankomt. Heerlijk!’

Peter vult aan: ‘Of het nu hele expedities zijn, of een rondje fietsen door Apeldoorn. We wonen hier in een prachtige omgeving. Fietsen kun je gewoon lekker blijven doen!’

Tekst: Kim Steenbergen
Foto: Ivo Hutten